Psychiatria, ze względu na trudności w bezpośrednim poznawaniu procesów myślowych i duże zindywidualizowanie zaburzeń, stanowi i zawsze stanowiła jedną z najbardziej „niepewnych” dziedzin medycyny. W latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku pojawiła się w związku z tym tak zwana antypsychiatria – specyficzny ruch społeczny, twierdzący, że de facto choroby psychiczne nie istnieją, a ich leczenie stanowi formę tłumienia i ograniczania jednostek wykraczających poza przyjęte normy społeczne. Zwolennicy antypsychiatrii utrzymywali, że zaburzenia umysłowe nie powinny być traktowane jako choroby, terapię lekami i przetrzymywanie w specjalnych zakładach uważali natomiast za narzędzia represji, często wykorzystywane w związku z grą polityczną. Choć wraz z rozwojem nauki ten ruch nie utrzymał się, to postulaty indywidualnego podejścia do pacjenta oraz ograniczenia prawnych możliwości poddawania terapii wbrew woli pacjenta są obecnie powszechnie przyjęte i uznawane wręcz za oczywistość.
