Coraz większa liczna rodziców decyduje się na zapisanie swojego dziecka na wakacyjny kurs językowy. Nie mniej jednak wyniki, jakie zostaną osiągnięte podczas tego kursu w zupełności zalezą od podejścia dziecka to tej kwestii. Jeśli bowiem zostanie ono zmuszone podczas przerwy wakacyjnej do dodatkowej nauki, której nie chce, jakikolwiek kurs językowy nie będzie efektywny i nie przyniesie efektów tylko sfrustrowanie. Dlatego też kursy językowe oraz zapisy na letnie turnusy to sprawa wymagająca głębszej dyskusji z dzieckiem, czy aby na pewno jest zainteresowane takim spędzeniem czasu wolnego w wakacje. Nie mniej jednak w większości dzieci lubią uczyć się języków, a skorzystanie z wyjazdu gdzie odbywają się kursy językowe może być szczególną gratką dla naszego dziecka. W takim przypadku i przy tak pozytywnym podejściu do sprawy mamy szanse na to, że pieniądze zainwestowanie w to przedsięwzięcie okażą się wykorzystane bardzo efektywnie. Kursy językowe mogą w znacznym stopniu rozwinąć umiejętności językowe naszej pociechy.

Ustawa o ochronie informacji niejawnych została uchwalona dnia 22 stycznia 1999 roku. Reguluje ona kwestie związane z dokumentami „ściśle tajnymi”, „tajnymi” „poufnymi” i „zastrzeżonymi”. Są one przechowywane i archiwizowane w kancelariach tajnych. Przepisy regulują ponadto obieg dokumentów w urzędach państwowych. Obieg dokumentów niejawnych podlega specjalnym regułom zawartym w przepisach wewnętrznych instytucji. W tym celu wydawane są rozporządzenia lub regulaminy. Obieg dokumentów zapewnia sprawne i szybkie załatwianie spraw administracyjnych. Bardzo ważną kwestią regulowaną w ustawie jest obieg dokumentów niejawnych. Podlegają one ścisłym klauzulom tajności, gdyż zawierają informacje poufne, objęte tajemnicą służbową lub państwową. Ustawa reguluje wszystkie kwestie związane z produkowaniem, zarządzaniem, przechowywaniem i archiwizowaniem dokumentów ściśle tajnych. Przepisy jednoznacznie stwierdzają, komu mogą być udostępniane dokumenty z klauzulą poufności. Ma to związek z zajmowanym przez daną osobę stanowiskiem.

Wyjazd za granicę, jest dla mnie ogromną szansą, na stabilizację zawodową, czyli doświadczenie czegoś, co w kraju niestety graniczy ostatnimi latami z przysłowiowym cudem. Jednak zanim wyjechałem, przygotowałem się odpowiednio, także mój angielski jest o wiele poziomów, wyżej, niż jeszcze dwa lata temu. Oczywiście, wszystkie certyfikaty, które niezbędne mi były, do wykonywania zawodu, zdobyłem bardzo szybko, przez co mój angielski systematycznie powiększał jedynie poziom, swojego wtajemniczenia. Z czasem nawet techniczny angielski nie stanowił dla mnie problemu, choć wiele zostało do dopracowania, tutaj każda branża ma swoje określone zwroty. Jestem jednak bardzo szczęśliwy, że w końcu wyjechałem, mam chyba jak każdy dość, życia w tym świecie, gdzie ciągły kryzys, i wysokie podatki, nie pozwalają na normalną egzystencję, takiego człowieka jak ja. Przez wiele lat, unikałem takiego wyjazdu, teraz wiem, że był on dla mnie najlepszą ze wszystkich opcji jakie miałem, zresztą kto się dzisiaj nie decyduje na taki wyjazd.

Na początku drugiego tysiąclecia naszej ery, w czasie światowej globalizacji, zanikaniu granic między państwami, tworzenia organizacji o wymiarze daleko wykraczającym poza dotychczas przyjęte normy mamy nowe zjawisko jeśli chodzi o popyt na pracowników. W dobie kiedy to firmy, mam na myśli potężne korporacje swoim zasięgiem obejmują wszystkie kontynenty, poprzez działalność gospodarczą stają się silne nawet na tyle by zagrozić mniejszym krajom, często są poszukiwane osoby, których zadaniami będą tłumaczenia wszelkiego rodzaju dokumentów stanowiących obieg w ramach organizacji. Wynika to z przełamywania granic państwowych, współpracy międzynarodowej, przez co konieczności kontaktu choćby z kontrahentami. Tłumaczenia w takim wypadku dotyczą tylko i wyłącznie działalności danej firmy czyli osoba działająca na tym polu musi wykazywać się znakomitą wiedzą w zakresie działalności korporacyjnej. Tłumaczenia będą odnosić się tylko do pola aktywności gospodarczej danego zakładu pracy, używając już trochę przestarzałej nomenklatury.

31 sierpnia 1939 roku o godzinie 12.40 Hitler wydał ostateczny, poufny rozkaz zaatakowania Polski w dniu 1 września o godzinie 4.45. O godzinie 21.00 radiostacja berlińska nadała oficjalny komunikat informujący o żądaniach niemieckich i rzekomym ich odrzuceniu przez Polskę. Dopiero w tym momencie 16- punktowe żądania niemieckie przedstawiono oficjalnie przedstawicielom Wielkiej Brytanii, Francji, Japonii i Stanom Zjednoczonym. Hitlerowi chodziło już tylko o zachowanie pozorów. Anglicy, Włosi i Francuzi gotowi byli do nowej konferencji pokojowej, która zaspokoiłaby żądania Hitlera w sprawie Gdańska. Natomiast dla Hitlera żądania te stanowiły tylko pretekst do generalnego uderzenia na Polskę. W celu zbulwersowania opinii publicznej na świecie, Hitler zorganizował zajścia graniczne i słynną prowokację zajęcia radiostacji w Gliwicach przez przebranych w mundury polskie Niemców. Chodziło o to, by nie dopuścić do nowych rokowań, by mieć pretekst do uderzenia. W piątek, 1 września 1939 roku o godzinie 4.45 wojska niemieckie zaatakowały Polskę.

W mediach na całym świecie rzadko słyszy się słowo wojna w odniesieniu do tego działań, które prowadzą wojska Sojuszu Północnoatlantyckiego. Mimo że konflikty toczą się nieprzerwanie na całym świecie to ostatnia wojna nazwana wprost miała chyba w przypadku zachodniego świata w latach 60. w czasach konfliktu w Wietnamie. Od tamtego czasu mamy do czynienia z różnego rodzaju misjami: pokojowymi czy stabilizacyjnymi. Nieraz są to też misje humanitarne, które nierzadko mają w sobie wiele cech kolonizacji. Nazywanie działań w swojej istocie militarnych o charakterze często agresywnym niewinnie brzmiącym eufemizmem ma na celu uspokojenie sumienia przeciętnego Europejczyka czy Amerykanina. Zwykły obywatel demokratycznego państwa, płacąc podatki nie bardzo chce aby jego pieniądze były przeznaczone na wojny w jakiś odległych krajach – wolałby mieć z własnego wkładu wymierne korzyści, jak na przykład autostrady. Nazywając wojnę misją pokojową uzyskać można nie tyle zagłuszenie sumienia co wręcz dumę ze wspierania idei demokratyzacji.

W dzisiejszych czasach wiele pojęć z różnych dziedzin naszego życia ewoluuje oraz zyskuje coraz to nowsze znaczenia. Na pewno jednym z przykładów na to jest pojęcie wojny, która dziś nie musi już wcale oznaczać takich samych działań, jak jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Przede wszystkim dzieje się tak za sprawą większej dostępności środków masowej zagłady, takich jak broń nuklearna, chemiczna lub bakteriologiczna, które w krótkim czasie potrafią pochłonąć setki tysięcy ofiar. Widać tu znaczną różnicę w stosunku do niedawnych jeszcze przecież czasów, kiedy tak szybkie doprowadzenie do zagłady wielkiej części ludności było niemożliwe. Inną cechą charakterystyczną współczesnych wojen jest na pewno cyberwojna, nazywana też wojną informacyjną. Tym razem polem walki jest sieć komputerowa, a jej głównym celem – zniszczenie wszelkich informacji, jakie znajdują się na dyskach komputerów wroga oraz uszkodzenie jego systemów wymiany i przetwarzania danych, co w końcu sprawia, że przeciwnik staje się osłabiony, a czasem nawet niezdolny do dalszej walki.

Współcześnie mamy do czynienia ze zjawiskiem izolacji w społeczeństwie. Jak sama nazwa wskazuje, społeczeństwo tworzone jest przez ludzi zamieszkujących wspólne terytorium, kraj. Są to ludzie o takim samym pochodzeniu, którzy posługują się tą samą mową. Takim społeczeństwem jesteśmy również my – Polacy. Nasza historia ukształtowała w nas jednak specyficzne cechy charakteru. Mówi się, że Polacy są bardzo gościnni. Z drugiej strony można jednak powiedzieć, że Polacy są też narodem bardzo nieufnym. Wystarczy zobaczyć, co dzieje się aktualnie w miastach – w blokach, kamienicach. Ludzie mieszkają w ogromnych budynkach i zazwyczaj w ogóle nie znają swoich sąsiadów. Żyją razem, ale jednak osobno. Z czego to wynika? Z samotności, obawy przed kontaktami z drugą osobą? Pewne jest jednak to, że w sytuacji zagrożenia, Polacy potrafią bardzo szybko zjednoczyć się. Wystarczy przywołać wydarzenia II wojny światowej, kiedy większość wzajemnie sobie pomagała, czy też okres komunizmu w Polsce. Warto zawierać nowe znajomości. Im więcej ludzi jest wokół nas, tym lepiej się czujemy, dlatego nie powinniśmy zamykać się w swoich czterech ścianach. Im lepsze kontakty z ludźmi, tym lepiej radzimy sobie w życiu.

Każdy kraj z pomocą polityki zagranicznej utrzymuje kontakt z innymi państwami. Każde państwo ma określony wcześniej plan, który chce zrealizować. Stosunki z sąsiadami nie mogą zatem być napięte. Wpieramy się miedzy państwami i dzięki temu możemy liczyć na pomoc sąsiada. Polityka zagraniczna ma za zadnie chronić kraj. Obywatele muszą czuć się w nim bezpiecznie. Dzięki polityce zagranicznej wzrasta prestiż w stosunku do innych narodowości. Jeżeli polityka zagraniczna będzie doprze kierowana przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych to kraj będzie prężnie funkcjonował. Polacy będą mogli wyjeżdżać do pracy i dzięki temu zmniejszy się bezrobocie. Każdy znajdzie sobie pracę poza granicami. Przykładem są Niemcy, które zapewniają miejsca pracy. Otwarty rynek od maja tego roku dał duże możliwości. Niemcy się stały potęgą w dziedzinie pracy. Dużo mówi się o tym kraju. Zyskują oni swoich zwolenników, a coraz więcej państw angażuje się w s stosunki z Republiką Federalną Niemiec. Z polityki zagranicznej płyną ogromne korzyści. Trzeba tylko umiejętnie nimi zarządzać.

Coraz częściej media donoszą o zatrważających wręcz przypadkach znęcania się jednego członka rodziny nad innymi. Przemoc ta może dotyczyć każdego. Jej ofiarami padają kobiety, ale też dzieci, nawet te najmniejsze, kilkumiesięczne. Wiele sytuacji związanych z biciem czy poniżaniem innych nie miałoby miejsca, gdyby sąsiedzi, bliscy lub same ofiary odpowiednio wcześnie zareagowały. Przede wszystkim trzeba tu wyjaśnić, że przemoc może być zarówno fizyczna, kiedy ktoś jest bity lub krzywdzony w jakikolwiek inny sposób, lub psychiczna. W tym drugim przypadku ofiara jest szykanowana, wyśmiewana przez swoich najbliższych. Obie sytuacje są patologiczne i powinny być zgłoszone odpowiednim służbom. Niestety te dowiadują się o zajściu zbyt późno lub wcale. Przede wszystkim dzieje się tak dlatego, że ofiary przemocy boją się o niej mówić. Nie chcą być napiętnowane czy wytykane palcami. Z kolei najbliższe otoczenie, na przykład sąsiedzi, choć domyślają się, że za ścianą dzieje się coś niedobrego, nie reagują. Twierdzą, że nie chcą się wtrącać w cudze życie.