Bezdomność nie jest bynajmniej problemem naszych czasów. Istniała i pewnie będzie istnieć zawsze. Brak domu, własnego mieszkania jest problemem, z którym trudno się zmagać w pojedynkę. Brak wsparcia ze strony innych ludzi, najbliższej rodziny, czy choćby przyjaciół, uniemożliwia wyjście z bezdomności. Nie każdego stać na zakup własnego mieszkania, dlatego też pomieszkuje w różnych schroniskach, czy przytuliskach, w których tacy ludzie mogą zamieszkać, ale tylko na krótki okres czasu. Inna kwestia, że są ludzie, dla których bezdomność jest w zasadzie wyzwoleniem. Trudno zrozumieć, że ktoś rezygnuje z domu i rodziny, na rzecz pseudo wolności, jaką podobnież daje mu bezdomność. Życie jak kloszard w moim własnym mniemaniu bynajmniej nie jest spełnieniem marzeń. Bezdomność to nie tylko stan ciała, ale również stan naszego ducha. Można mieć piękny dom, w którym nie brakuje dosłownie niczego, a i tak będzie się czuło jak bezdomny, bowiem w rodzinie nie będą istniały związki, spajające ją w jedną całość. Dom tworzy rodzina, a nie na odwrót.
