Literatura ludowa rozpada się na dwa działy zasadnicze: prozy do której nalezą baśni, legendy i opowiadania humorystyczne, oraz poezji reprezentowanej wyłącznie przez pieśni. Różnica między nimi nie polega jedynie na formie, rymowanej lub nie, lecz dotyczy również innych środków wyrazu artystycznego, a także treści. Tak na przykład proza ludowa w swej najobszerniejszej odmianie ,jaką jest szeroko pojęta bajka, posiada w swych wątkach zasięg europejski często zawiera motywy wschodnie. W pieśni natomiast przeważają lokalne lub tylko słowiańskie. W baśniach też nierzadki jest pierwiastek fantastyczny, gdy pieśń trzyma się zazwyczaj gruntu realistycznego wzbogacając tylko cechy indywidualne przedstawianych osób czy wydarzeń. Z reguły niezwykłych, choć prostych , lecz pobudzających zainteresowanie mas. Zarówno pieśń, jak i baśń ludowa posługują się niejednokrotnie pierwiastkiem magicznym w postaci słowa-zaklęcia, a przede wszystkim ściśle wiążą człowieka z przyrodą, głównie zwierzętami. Biorą one bezpośredni udział w sprawach ludzkich, porozumiewają się z człowiekiem, pomagają mu lub szkodzą, obdarzone często szczególnymi zdolnościami.
