O ludowym malarstwie mówi się często również mając na myśli pewne obrazy, których twórcy nie tłumaczyli zdecydowanie naśladowanego rzemieślniczo pierwowzoru na język stylowy sztuki ludowej, lecz zachowując jego konwencję i typ rzeczywistości artystycznej, zmieniali go w detalach, redukując je, kształtując w duchu stylu ludowego, a postacie nasycając szczególnym wyrazem, właściwym twarzom malowanym przez twórców ludowych. obrazy takie, bardzo zindywidualizowane i nie mające jednolitego zwornika stylowego, można uważać za ludowe jedynie wtedy, gdY zmiany wprowadzone przez malarza dominują w całości, pozostawiając gdzieś na dalszym planie zapożyczony podkład. Szczególnym przypadkiem takiego malarstwa jest występujące w południowo- wschodnim zakątku Polski, na terenach zamieszkałych poprzednio przez grekokatolików, zupełnie w zasadzie skostniałe w pewnym schemacie bizantyjskim malarstwo cerkiewne. I tu zdarza się spotkać obrazy odbiegające od poprawnego stylu typowej szkoły ukształtowane wedle indywidualnego, opartego na zasadach stylu ludowego gustu.
